Une bévue.

Właśnie piętnaście. Właśnie przeszła(,) niedokonana(.) Niedomknięta definicja domu chwieje się i-skrzy w stronę obcych ognisk, w stronę dłoni, których nie zdążę dotknąć, chwycić, zasłonić, w stronę nieprawdopodobnie niebieskich źrenic, w jasną stronę zmęczenia i ciemną stronę nocy. Nie stornię od dni, niewiarygodnie krótkich, nieprzyzwoicie chłodnych. Przyzywam z biletowych arkuszy najbardziej kruche z powietrznych okruszków poduszek, kołder kłód, wdzięcznych łódek, długo płynących w ślad za nadgarstkami.
Czasami tęsknię i wtapiam się zwątpieniem w róg ukochanych, znanych na pamięć ulic. Jeszcze nie zginęła(m), jeszcze żyje(my).

15.

Le moineau.

Dwadzieścia trzy.
Zbliża się, porządkuję najciemniejsze kąty, już nie zdążę posprzątać, więc jedy-nie-ogarniam wzrokiem, tracę zasięg ramion. On wróci, zawsze wraca i kładzie się
cie(r)niem. Odwrotnie do kierunku (ws)kazań, w związku z tym ześlizguję się z łóżka wprost w przepaście zakrzywionej podłogi. Nogi mam zmęczone, nienaturalnie w.ręcz/nie wyłącz(m)nie.rozłącz
nie
opornik.t/o były dni, zaiste, istotne.

23

Le malin.

Trzydzieści jeden. Dokładnie pamiętam tę przestrzeń w samym środku troski, kamiennego chłodu, kamienicznej ciszy. Słysz. Słyszysz? Morze nigdy jeszcze nie było tak niecierpliwe; dziwię się samej (o)sobie, trzeciej, mnogiej, rozproszonej między wieloziarnistą plażą, a wielko-dusznym sercem zamkniętym w rogu pokoju. Rozstrojenie, zdejmowanie kolejnych zatrzasków, kruchy wrzask w kącie ucha na granicy oddechu. Nie spieszy mi się, ucieka ostatni przystanek. Przynajmniej ja(dę), nigdy jeszcze nie było tak blisko bli.znamion, zarazków i trosk.

31.

Le prunellier.

Trzydzieści sześć. W pięści zaciskam ostatnie zygzaki żył, urwane zdania tęt.nic mi do tego, stamtąd uciekam od dawna. Dwanaście i pozostałe części trylo.gi(i/n)ną , prostuję palce na posadzce od strony wschodniej.
Łagodnieję. Fale fruną ku górze, cieplejszej niż szalik cały w śniegu, do połowy roz-pruty. Buty i kilka absolutnie niezbędnych drobiazgów, rozbieganych spojrzeń prosto w dziurawe kieszenie. Jest brak, jest zaciskanie warg i zdania, które błądzą. Urażona duma jaśnieje lekką ręką, bez lęku, dźwięku (i) pobudek, najniższych. Jednak przyszły te temperatury, które inkrustują lodowate dłonie.

To nie koniec. Ciągle szukam momentu. Decydującego.

36.