Brio.

9.
To prawie jedenaście, to mało i właśnie, jak się okazuje, bardzo dużo, jakby ktoś otworzył okno i zrobił przeciąg, którego boją się wszystkie firanki, zwierzęta domowe i dzieci. Czas gniecie mnie w podeszwę lewej stopy, krew już nawet nie leci, zatamowałam ją, zmatowiłam i wcieram w tę gorzej rozmasowaną dłoń, tę o marsowej minie, o marcowej pogodzie. Cofam się (c)o krok i głodna wybiegam do przodu w szafir przemieszany z oksytocyną, trzeba chwycić ten st(r)op w pół trwania, odsunąć się od krawędzi
peronem biec po pasie na wschód, zapleść anemiczne wątki, zapleśnieć od wewnątrz nad mdłym ciastem i winem, które nas zaskoczyło. Smakujesz kwaśno, jak kawa, którą dopija się po całym dniu, jak niczyje mleko w służbowej lodówce, jak owoce opakowane w plastik na styku jesieni, jak pierwszy stopień do fermentacji i miliony innych atrakcji, a trakcje trwają, przerywam je skrobiąc metalowym sztućcem o szybę. Osz ty. O-szukasz paznokcie, a potem łokcie, a potem ra-mi-
ona?

Längtan.

26.
No proszę, a jednak, wejdź. Jakby ktoś otworzył okno, wpuścił powietrze, zrobił prze/ciągły wdech-wydech, iskra, woda na młyn, zaświecone światło w pokoju, w którym nigdy nie odsłania się zasłon. Reflektory samochodu, d(r)eszcz, pamiętam wszystko i niczego już nie zapomnę.Wróciłam z bardzo długiej podróży do domu, który zdążył zmienić adres, język i melodię, w której zadaje się pytani?a minione drobne noszę do dziś w nadziei na denominację, skręcam w lewo między wolnym żebrem a (jej wyso)kością udową, nie udało mi się wybrnąć z natłoku czarnej kawy bohatersko, wypluwam fus(s)y w brudną chusteczkę i psuję krew, fermentuję mleko, zamieniam się w bakterie, prątki i pałeczki, śnię i sieję pleśń, która smakuje mdło i słodko, jak spotkanie, po którym już tylko potop po to, żeby
zgasło światło.