L' éclatement.

Chłodną wodą, delikatnie jak konwalie spadać w dół, staczać się, usychać, więdnąć, ginąć i gnić, starać się i stracić po kolei bilet kolejowy, a z nim wszystkie rozmowy i pou(k)rywane w szufladach zmysły, z zamysłem rozścielone na kwietnej pościeli, wszystkie, od niedzieli
otwartej jak rana, jak poranek rozdzierający noc krzykiem zaszyfrowanym wachlarzem obcych języków,
z których układam zdania, gdy brakuje własnego
miejsca.
Ocalałam, a teraz bez boli. Bezsercem scalam się i śnię, skaczę w przepaście, gdzie planuję zapuścić korzenie, przeczekać oddech, po stokroć bardziej pośpieszny niż pociąg do
zobaczenia.

L'écartement.

Poszukiwania, od końców rzęs do skutku, snując się smutkiem do początku maja, wiosny, tej, najwiosenniejszej z wiosen, tej oczami Brunona S., wiosny, która kwitnie, koloruje, drży na wietrze, oplata nieopamiętaniem duszny asfalt. Miast niej pozostawione na komodzie chłodne wspomnienia konwalii i bzu w kolorze ataku lęku i duszności. I zapał mdlący i mydlący oczy, i miłość, która oddycha, pije mleko i rośnie, w każdym miejscu, gdzie zaśnie, pozostawiając ciepły ślad obecności na wpół kociej, na wpół jeszcze dziecięcej.
Jestem deszczem i spływam po nadgarstkach zgodnie z gradientem stężeń drżę i przenikam,
zapadam policzkami w sen, już policzyłam chmury.

L'île.

Spięłam włosy brzmieniem głosu, który nie sposób zapamiętać. Zapomniałam rozkład rąk, i opadanie. Mam mieszkanie z widokiem na zamęt, na zmierzch i brak. Bez przerw i krawędzi buduję ulice zaginając konsekwentnie rogi. W zamęcie zgubiłam zapach, nie czas płakać, łzy zostawiłam w kieszeni, uprzednio pokruszonej, zakurzonej i zszytej. Zachwytem zaczerniam rzęsy i zeszyty. Choć niebieskie. Jeszcze jestem, choć wpadam ostatnio w bladą zieleń.
Nie(wiele) wiem.

La grisaille.

Wróciłam, spomiędzy zieleni, która milczy i pachnie, wróciłam, gubiąc znaki, spomiędzy drzew, które właśnie śnią, które uwiędły, nim zdążyły zakwitnąć. Wróciłam z nocy, która zapadła dniem w sen, zbiegłam ze schodów chłodu, ucisku w klatce rozgorączkowanych żeber, wystygłych truskawek i właściwie
sama
nie wiem
dokąd.
Tam, skąd przychodzę, migotają przedsionki stanów, co jednoczą
nieprzejednane
się.