..

Zgubiłam koci grzbiet książki, doganiam wstążki w miejsce zakładek. Wysypuję dłonie z rękawiczek, rozpoznaję wiosnę i jej długie i blade dni długimi, bladymi palcami. Mam dziesięć, wszystkie serdeczne, nieomal dwadzieścia
dwa stopnie, czasem zmiana, zmiana czasu, wietrznie pnę się wzdłuż nie-pewnej struktury ulic, w planach, siatkach, zagadkach liczę na ciszę i światło, literuję noc i tłumnie mnę mijanie, zatracam trwanie przywiązane do dachu, trącanego wierzchem
dłoni. Nic z pogranicza martwej natury, żywej wody i suchego trzasku.

.

Prawdopodobnie, dobrze, że ostatni raZ własnej głowy spadają mi obce włosy, mam dosyć(.) ( jasny) sygnał do odwrotu, gdy wiosna przestygła, nim dotknęła ulic i rzęs, od dłuższej chwili specjalizuję się w końcu, w takim braku, który zapada na nieuleczalne trwanie, w takiej chorobie, którą gaśnie i śni hałas, już pamię.tam, zaraz zapomnę, koło mnie przepływają wasze rzeki, żegluga trwa i ciśnie się na usta wyraźniej niż zwykle.
Zwykle kładła.m-dło.nie na ustach, jestem tłem dla straszydeł, cieniem najbardziej szarej ze wszystkich
herb,a-t.y lko
spotykasz spojrzenia, które, choć pytały, błądzą.

Wodą do Poznania, S.

Le colis.

Kwiaty nie muszą być żółte, jeśli rosną, by marznąć. Deszcz już stopniał, deszcz już powrócił, rośnie w siłę w lustrze kałuży. Wróżę jej długą drogę. Nie mogę nic, tylko słowa, słowa proste jak stół przy którym opadną nam
liście, jak przeniesienia i przenosiny, wrastamy w ziemię, jałowo, jeszcze widzimy cienką czerwoną linię za którą zaczyna się znakowanie czasu, za którym interwały biegną i krztuszą się niedoborem wiosny, złym dobraniem, fatalnym zestawieniem, to krztuszenie przybiera na sile; o ile jeszcze wczoraj odwracałam wzrok teraz zmieniam bieg rzek i kierunek ulic, wrastam pod chodnik, krwawo, pospiesznie.
Jest mnie jeszcze
odrobina. Drabiną do domu.Szczerbatym szczeblem. Brudną bruzdą, poddałam się
próbie snu.

S.

Un museau.

Drobno w rozproszeniu, samo-tnie. Wyślizgane spadające stopnie schodów bez poręczenia dotarcia zawsze wzwyż. Szczerze wyszczerbiona drabina, długie korytarze, które szarzeją im dalej w las rąk opuszczonych nisko, złote runo leśne niesie echo i jego powikłania, każde fataln(i)e nas.tępstwo niewygodnego drżenia w okolicy, w której nie ma już zbyt wiele
do powiedzenia, do dodania jedynie dwa do dwóch zdania pożegnania łatwym do odczytania znakiem wodnym, ostrzegawczym jak światło które wpada w zieleń.

Oceany wcieleń w głębi przedwiośnia, które udaje zazimie.
Wy-
trzy-
masz


mnie. U-
rzeka S.

La vacuité.

Trzy kolory: jaskrawy. Krwawisz(,) strasznie(,) wstydliwie wiedzieć i widzieć, mieć władzę, poradzę sobie, wszak tak szybko sta(r)łam się (z) marcem, mam palce, które tkwią, kwitną, bolą i rosną, kostnieją od niechcenia chłodne jak (nad)ranne dna naderwanego pudełka zapałek, z zapałem mam dłonie, którymi się zapieram ram i obrazy, poniewczasie dotykam raz za razem za rogiem dna ust(aleń), zapadam na ostatnią krawędź  biegnącą wzdłuż jasnego stołu, zapamiętale jeśli błędy, to o(t, )błędnie (orto)graficzne, zawsze te same, w południową ścianę obcego ciała, które chciałoby pozostać niebieskie, zetrzeć się w strzel.niczy(m) proch pochowany, błądzący, błogosławiony, między kieszeniami.
Ćwiczę się w gubieniu rękawiczek, snuciu domysłów, od słów do domu,
śniąc o-bcych miejscach, które zapomniały.