Choucas.

Wszystko między nami wydarza się w polszczyźnie. To już? Przecież nie będziemy trzaskać drzwiami, nie będziemy płakać nad przegotowaną wodą. Łkać nad herbatą stygnącą w kącie pokoju, nieładnie. To już? Przestań. Łzawię pod górnymi rzęsami, czasem chciałabym przenieść się w czasie do czereśni i tego przejaśnionego słońcem popołudnia, które zrzuciło klucz ptaków, mgnienia na szczycie schodów, kwiaty, którym nie pozwoliłam us(ch)nąć, zawieszając je(dwab) u sufitu. Spadł(y), a mnie dopadła zima, która nie mija. To już?
Czy rzeczywiście chciałabym tam wrócić? W punkt, w którym wszystko rozszczepiało się bezboleśnie, gdzie demarkacyjne linie ży.ciasno wetknięte między o/kładki znaczyły najsłodszy z miesięcy? Nic
nie pozostało, tylko schody, których nie liczę, którymi w przeciwnym kierunku ni(t)knę.
Już nie.

Retrieve.

O(czy)twiera(ją) mi drzwi niskie, punktowe światło kilka metrów nad chodnikiem, otwiera mi o(k)n,a ja jeszcze nie policzyłam wszystkich schodów, jeszcze po policzkach spływa kawa z końców rzęs, na siatkówce zostają fu(s)sy. Wolna sobota, niedziela wolna od
słów; powietrze w halach dworca drży zimniej(,) niż(,) straszny spadek ciśnienia, ka.wa/łkam.i zalega(m) w kątach nie/pokoju, przechodzę lekką ręką od dywanów do mat(owego światła). Nic się nie zmienia w kształ.cie.niach rzucanych na przeciwległą ścianę w środku nocy.
Jeszcze dzień, coraz cierpliwszy, czekający na wieczór na rogach ulic, na m.rok, pogodny, znajdujący rozwiązanie, znajdujący uzasadnienie.ch ciepło dalej krzepnie w płaszczach.