El hablador.

Trzynaście? Nie ma takiego numeru. Za/stał nas tak-i miesiąc, który nigdy nie mija, dni zawijają się w kruche arabeski, senne (ro)zmowy rogowacieją w rogach pokoju, rozświetlane nieczęstym przebłyskiem, (pan)jaśnieniem. Nie wiesz? Nie, wiem. Pod/róże kwitną nawet późną jesienią, nigdy nie przestaną łamać szebli i wyszczerbionych przerw między stopni(eni)ami podniebnej drabiny. Od wspinania się na wyżyny cierpliwości drętwieją stopy podbite wysoko, sklepione sino, ni(ebie)sko. Spływam gorzko wgłąb, na dno, o/sadzając się wokół (ba)lustra(dy). Schodzę do piwnicy przez balkon, pomyliłam przedziały (czasu) i podsiadłam (bogu) ducha/winnego, teraz ostentacyjnie się mylę przywłaszczając nieudomowione zwierzęta i błędy niczy(m )je.j. Brnę w śnieg, biegnę, łamię paznokcie i wypadam marnie, od włos(ł)ów.
Już nie (k)ł(k)a/m.