Une flèche.

Pamiętaj, nawet gdy szlocham, szeptam tam, gdzie nie o(d)suniemy się od krawędzi peronu, będziemy trwać i tkwić, uparcie, jak wylatujące spomiędzy palców otwartej nagle dłoni, pospiesznie stygnące(j), lodowce, lodowce i warkocze wodospadów, pełne nadziei wstążki chłodnej wody, wody zamkniętej w chmurach, w kroplach, które znaczą najwłaściwszą z ulic. Tonę, to nic, sen o spadaniu z czeluści kocich źrenic w przepaście tęczówek, chodnika.  Jeśli podróże, to przenika-nie w samo dno kałuż, Adresy znaczone w przestrzeni kopert bladych jak strach, zamienimy (się) miejsca(mi) z Morzem i Słońcem, morze-my, traktować trwanie jak proces odwrotny do próby oddechu, zwłaszcza wtedy, gdy
powietrze wietrzne i pogodnie chłodne do
zobaczenia, na-tych-miast, tam, gdzie biegnie jesień.