Starannie zaprane, wielokrotnie suszone, bezradnie wyuczone, więc na pamięć znane (wzruszenie) przywiązan(i)e do ramion na kształt szkrzydeł, skrzy się, straszydłami dławi horyzont ułożony pospiesznie ze stelaży łóżek, wzruszenie niesione w głębi żeber na barkach bez skarg, w brnięciu przez pierwszy, obezwładniająco zeszłoroczny śnieg, przebieganie w skrzywieniu warg przypominającym żółte światło i niekiedy ginące we wnętrzu dłoni zagięcia pościeli, słowa biegnące na spotkanie z rzeką, z szelestem przezroczystych liści i gęstych łez, spadających po kolei, niedaleko wszak upada od-dali (ta, która czeka,) tę, która
niczym drzewa, nie mówi nic.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz