L'écartement.

Poszukiwania, od końców rzęs do skutku, snując się smutkiem do początku maja, wiosny, tej, najwiosenniejszej z wiosen, tej oczami Brunona S., wiosny, która kwitnie, koloruje, drży na wietrze, oplata nieopamiętaniem duszny asfalt. Miast niej pozostawione na komodzie chłodne wspomnienia konwalii i bzu w kolorze ataku lęku i duszności. I zapał mdlący i mydlący oczy, i miłość, która oddycha, pije mleko i rośnie, w każdym miejscu, gdzie zaśnie, pozostawiając ciepły ślad obecności na wpół kociej, na wpół jeszcze dziecięcej.
Jestem deszczem i spływam po nadgarstkach zgodnie z gradientem stężeń drżę i przenikam,
zapadam policzkami w sen, już policzyłam chmury.