La serrure.

Wyletniałam tej zimy, wylatując spomiędzy spiętrzeń, co do wnętrza przeniknęły, do wnętrz w liliach i bzie. W ulice niepewne, zawstydzone jeszcze pierwszym śniegiem, pierwszą łzą, która skrzepła, niczym krew pod naskórkiem, z perspektyw bezpiecznych, nieubłaganie okiennych, przyglądam się mgle, ujemną temperaturę przechowuję w kieszeniach płaszcza. Zwłaszcza, iż niedoborem oddycham w granicach bezpiecznie ludnych miast.
Przyprowadzana, do porządku, za rękę, niejednym stukotem, każdym dźwiękiem, obiecaną opowieścią o drogim M.