Si.

Jestem opakowaniem na czarną kawę i mleczne światło, tak łatwo mienię się i-skrzę miejscem w ostatnim rzędzie, już jestem pudełkiem z trudnej tektury, z wyczerpanego papieru. Biegnę tam, gdzie chłodne ręce, temperatura krzycząca prosto w oczy zeru, znieruchomiałe schody. Powody, dla których uchodzę przez zmierzch w wierzch dłoni, (na ni)by na własnej skórze kwitną te podróże w beżach i bladej zieleni, którą mieni się senne niebo. Zakosztowałam herbaty słabo rozcieńczonej w stronę niedokończonych zdań, ułamków (odejmowanych od) ust zlepionych jednym słowem. Kwitnienie jest, jak beznaczenia. I konwalie, długie rzeki roślin, niebo rości sobie prawo do muzyki środka. Spotka mnie już wyłącznie mijanie kruchej dekady, poza tym, (wz)rok, w(z)rastanie.