Le b(o)ut.

To się skończyło, to nienaturalnie marnie umarło, porwało z prądem kilka wstążek rzek, kilka wers(ł)ów, pospiesznie złowionych z natłoku wietrznej przestrzeni szarych szeregów wierszy, z głów znów w piasek, w kieszeniach (i w) płaszcza(ch), płaczliwie kurzących się pod presją schodów. Od głowy do słowa, nów, przez żołądek do serca, w pełni bolę. Przed nami oślepiające światło w klaustrofobicznie ciasnym tunelu. Ostrzegaw.czekam, aż niewyraźnie mdleję, ciasno łamię powietrze na gałęzie, z których wiję gniazda. Zdaje się, (śró)dręcze kości.
Zaległości, których nie potrafię nadrobić, nadbudować, przybrać w zieleń i błękit.

Dom osiągnął dno, tak blisko do
morz(n)a. Ł.