La haleine.

Nagle jesteś szeroka jak rzeka i wzbierasz od brzegów łóżka do krawędzi chmur, i biegniesz, a śnieg zmienia punkt widzenia w prostą, która przet(ch)nie, pierzchnie, osiądzie na rzęsach, sąsiadująco kapie i kwitnie, rwie, tak bardzo boli, uwiera, zamiera i znika. Słońce poznaje Morze i milczy od wewnętrznej strony, biegniemy przemarzniętymi dłońmi po mapie, licząc na

głos. Dopuściliśmy przez horyzont zimę, nie zda egzaminu(t), tak zda(wkowo) lśni i kreśli opowieści pełne nocy.

Najlepsze

j.