L'excuse.

Może to horror vacui, paradoksalnie, z pogranicza odwagi. Czy tęsknota, zgryzota, desperacja, niedobór słońca, obmarzanie od dłoni, utrata ciepła, listopada, rozrzewnienie grudnia. Może to noc, niemalże nieustanna, niezwykle wnikliwa, może ciężkie powietrze, lekkie szuflady, zwodnicze analogie, alergie. Może morze, wielki błękit zapleciony między końce rzęs. Otworzyłam oczy na oścież. Patrzę, choć może jedynie wyglądam, niemniej jednak, zamieniłam strony. Zamieniam. Mieszam, choć przecież nie słodzę. Już od kilku jesieni, żyjąc; żywiąc pragnienie; odciskam- prowadzę przez labirynty ulic- ciasne i kruche narracje pośród klisz.