Triage.

 

Śmie(r)ć przychodzi od stóp, stapia się z 

podłożę ci pod głowę mgliste epifanie i zaśniesz, nie obudzi cię ani wyjątkowo jaskrawe światło niejasnej żarówki tuż ob(ł)ok, ani wymówki poupychane w zepsutych wnętrzach sza(r)f, w butwiejących komodach i martwiejących st(r)opach - wypadają zawsze, skrzypią w zawiasach i charczą w podłogach wieczorami, w prądach zatok, w nieżycie. Niemoc struchlała już dawno i pachnie palonym igliwiem, morze dojdzie do siebie, na fali tego, co nowe, może mnie odwiedzi nietknięta jeszcze pewność, niedoświadczona od dawna siła wiatru i woli, zlepiona z obcobrzmiących głosek w znajomych literrach i podmokłych liści,ach zielonej herbaty. Poza tym - nieustannie ten sam widok z okna, perspektywa zmian

absorbuje nadmiar badań głównych i opustoszale zrewaloryzowanych dostawek. Krwa

wiem.