Un flanc.

Wyjątkowo długie rzęsy września chwyciły za usta cztery wcielenia pustki. Wystygły kawałek kawy, łyk słomianego od zapału ciasta, którym zarasta w pół drogi ta część podłogi, od której ćwierci pamięci i połowy głowy, także w przybytku, także we śnie, bezboleśnie.
Wciąż jesteśmy w lesie, choć wyprowadzono w pole. Pośród nieb K.